Het belang van een gezonde en veilige hechtting.

Het belang van een goede hechting.

We weten allemaal dat een gezonde hechting belangrijk is voor de groei en ontwikkeling van een kind. Zodra je kindje geboren is, is huid op huidcontact de beste start om de hechting voor te zetten. Want de hechting begint al in de baarmoeder. En dat is ook de plek waar een verstoorde hechting al kan ontstaan.

Zodra de conceptie heeft plaatsgevonden ben je verbonden met je kindje, op alle niveaus. Dat betekent dat hoe jij je voelt ook grote invloed heeft op je kindje in jouw buik. Er zijn heel veel factoren die een ruis kunnen veroorzaken in de hechting. Als je veel stress ervaart, en dat kan van alles zijn, raak je uit verbinding met jezelf en dus ook met je kindje. En dit geeft dus een “storing” in het hechtingsproces. Gelukkig kan dit na de geboorte goed hersteld worden door veel huid op huidcontact met je kindje.

Of als voorbeeld, stel dat er een ongewenste zwangerschap is en dit gevoel draag je mee tot de geboorte, word het kindje eigenlijk al geboren met een onveilige hechting. Dit is dan wel een wat extremer voorbeeld.

Deze ruis treedt ook op als je kindje na de geboorte langdurig van je gescheiden wordt, bijvoorbeeld door vroeggeboorte, of een andere spoedsituatie die optreedt. Maar in deze “gevallen” is het meer dan alleen ruis en kan er een hechtingsstoornis ontstaan. Omdat het kindje langdurig gescheiden wordt van de moeder.

Een hechtingstoornis ontstaat dus al je langdurig van de biologische moeder (of vader) gescheiden wordt, of voor altijd, bijvoorbeeld bij adoptie of overleiden van een of beide ouders.

Disclaimer: Als een kindje liefdevol wordt opgevangen, kan er opnieuw een gezonde hechting plaatsvinden met de verzorger/(pleeg)ouder(s). Dit vergt een intensief proces en hangt ook samen met de leeftijd van het kind hoe soepel dit verloopt. Maar er zal altijd een “litteken” zijn van de scheiding van biologische ouders, en dit hoeft niet altijd gelijk zichtbaar te zijn, dit kan samenhangen met bepaalde gevoelens en gedrag, die je niet altijd meteen linkt aan de verstoring van de hechting. Vaak zit dit in het onderbewuste en zenuwstelsel opgeslagen.

Maar er kan ook, ondanks een gezonde hechting vanaf de geboorte, op een latere leeftijd een hechtingstoornis optreden.

Dat kan ontstaan door bijvoorbeeld:

• Als je zelf heel veel stress ervaart, door zorgen om werk, financieel, armoede etc.
• Als je het zelf mentaal of psychisch heel lastig hebt, en hierdoor niet emotioneel beschikbaar kunt zijn.
• Als je vanuit je eigen jeugd/opvoeding niet hebt ervaren of geleerd hoe je een liefdevolle band op bouwt.
• Langdurige scheiding door bijvoorbeeld een ziekenhuisopname, echtscheiding of als een of beide ouders om wat voor reden dan ook, afwezig is.
• Ouders of het kind een autismespectrumstoornis hebben.

En hoe herken je een kind met een hechtingsstoornis?

• Het kind vermijdt toenadering en troost van andere mensen of het zoekt extreem aandacht op bij andere, dan de ouders/verzorgers.
• Moeilijk gedrag, veel en snel boos, agressief.
• Wijst toenadering af van ouder op het moment dat ouder wel contact zoekt.
• Het kind is heel erg teruggetrokken of juist heel erg aanwezig om maar gezien te worden.
• Veel wisseling in emotie.
• Bij kinderen tot (ongeveer) 6 jaar, veel huilen en is het afscheid heel moeilijk of heel stoïcijns.

Maar wat zijn de gevolgen op verdere leeftijd als een hechtingsstoornis niet hersteld wordt?

• Angsten en depressie.
• Weinig tot geen zelfvertrouwen.
• Moeite met binding in relatie en vriendschappen.
• Manipulatief gedrag.
• Emotionele geremdheid.
• Gedragsproblemen en/of delinquent gedrag.
• Ervaring van continue onrust.

Gelukkig kan een onveilige hechting of hechtingsstoornis altijd weer geheeld worden.

Dat het geheeld wordt, wil niet zeggen dat er geen “litteken” achterblijft. Het is dus belangrijk om actief de hechting te onderhouden voor onbepaalde tijd.

Maar hoe herstel je een hechtingsstoornis dan? Het is belangrijk dat je als ouder/verzorger zelf emotioneel stabiel bent, om emotioneel beschikbaar te kunnen zijn. Als jou dit lukt kan je weer in verbinding komen met jezelf en de verbinding weer aangaan met een ander, in dit geval je kind. Het kan mogelijk zijn dat je daar eerst zelf therapie en helingswerk voor nodig hebt.

Als je eenmaal de verbinding weer kan leggen is het van belang dat je vanuit die verbinding contact legt met je kind. Dit kan zijn van alle daagse dingen samendoen, gesprekjes hebben samen. Iets ondernemen samen, boekje voorlezen, knuffelen. Eigenlijk zit het grootse in de kleine alledaagse dingen vanuit aanwezigheid doen!

En dan moet het vooral weer groeien, en dit heeft tijd nodig.

Maar de tijd heelt!